Ο showman με τις πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του ανεβαίνει σιωπηλά τον δικό του Γολγοθά!
Γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1939, στο Βοτανικό. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν μόλις ενός έτους και μεγάλωσε με τη μητριά του Βασιλική. Ο πατέρας του Αλέξανδρος έλειπε από την παιδική του ηλικία, καθώς ήταν εξόριστος στη Μακρόνησο. Τον είδε για πρώτη φορά όταν ήταν 12 χρόνων.
Οι γονείς του ήθελαν να γίνει πολιτικός μηχανικός ή αρχιτέκτονας -όπως ήταν ο πατέρας του- άλλωστε, είχε κλίση στα μαθηματικά.
Εκείνος, όμως, ανήλικος ακόμα, έδωσε κρυφά εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού θεάτρου. Το 1962, δευτεροετής στο Εθνικό, έπαιξε στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, μαζί με τον Δημήτρη Χορν, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τη Μάρω Κοντού και άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες.
Ερμήνευσε το τραγούδι «Κάθε Κήπος» και η φωνή του γοήτευσε το κοινό. Από τότε ξεκινά την πετυχημένη του καριέρα στο θέατρο, αλλά και στις μπουάτ της εποχής. Συνδυάζοντας την υποκριτική και το τραγούδι, παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα διαφορετικό είδος διασκέδασης που αποτελούνταν από πρόζα, σάτιρα, χορό και τραγούδι.
Ο Γιώργος Μαρίνος δεν ήταν πρωτοπόρος μόνο σαν καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος. Στην προσωπική του ζωή ήταν ιδιαίτερα μοναχικός. Τα δύο του πάθη ήταν πάντα η αστρολογία και τα σκυλιά του. Ολοένα και περισσότεροι παλιοί στενοί συνεργάτες του Γιώργου Μαρίνου αναρωτιούνται τον τελευταίο καιρό για την τύχη του δημοφιλούς showman. Σύμφωνα με Grande, η απομόνωση του Γιώργου Μαρίνου δεν οφείλεται σε προσωπικούς, συναισθηματικούς, υπαρξιακούς λόγους, αλλά σε καθαρά βιολογικούς. Ο σπουδαίος καλλιτέχνης εδώ και καιρό αποτελεί τρόφιμο Γηροκομείου στη Γλυφάδα, μην έχοντας, δυστυχώς, καμία επαφή με το περιβάλλον. Δεν θυμάται τίποτα από το παρελθόν και κυρίως δεν αναγνωρίζει πρόσωπα.
Τον Γιώργο Μαρίνο, τον τελευταίο καιρό, επισκέφτηκε ένας από τους πλέον γνωστούς τραγουδοποιούς, προκειμένου να του «αφιερώσει» ένα τραγούδι που συνέθεσε τραγούδησε γι' αυτόν. «Έβγαινε πάνω στη σκηνή και ακροβατούσε στο σχοινί. Πόνους καυτούς από του κόσμου την κακία. Και τις μικρές του μαχαιριές τις μετουσίωνε κι αυτές σε βηματάκια, σε κινήσεις, σε αστεία...» αναφέρουν οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού. Πρόκειται για άκρως βιογραφικό, συναισθηματικό κομμάτι, που όμως ο Γιώργος Μαρίνος, παρότι το άκουσε, δεν είχε την παραμικρή αντίδραση, ούτε φυσικά αναγνώρισε τον καλλιτέχνη φίλο του.
